Haset, bir insanın başkalarının sahip olduğu bir şeyi kıskanması ve onu çekememesi anlamına gelir. Bu kötü duygu, hem kişinin kendisine hem de çevresindeki insanlara zarar verebilecek bir tutumdur. Şerre sığınma ihtiyacı doğuran bu duygu, bireyin ruhsal ve sosyal sağlığını olumsuz etkilemektedir.
Özellikle İslam literatüründe haset, önemli bir günah olarak tanımlanır. Bu bağlamda “Hasetten sakının; çünkü ateşin odunu yakıp tükettiği gibi haset de iyi amelleri yakar, bitirir.” ifadesi, bu duygunun tehlikelerine dikkat çekmektedir. Kaynaklara göre, İblis’in Âdem’i kıskanması gökteki ilk günah, Kabil’in Habil’i kıskanması ise yeryüzündeki ilk günah olarak kabul edilir.
Haset, kötülüğün bir sevgisi anlamına gelir. Bu duruma düşen bireylerin, başkalarının mutluluğuna sevinemediği ve onların başına bir felaket gelmesini arzuladığı ifade edilmektedir. “Denilir ki: Haset eden mesut olamaz.” sözü, bu duygunun insana getireceği sıkıntıları ortaya koymaktadır. Haset ruhu sarmış bir kişi, mutluluğu ve huzuru bir kenara bırakmak zorunda kalır.
Sonuç olarak, haset yalnızca bireyin kendisini değil, toplumu da olumsuz etkileyen bir duygu olarak dikkat çekmektedir. Bu nedenle insanlar arasında birlik ve beraberliğin sağlanması açısından haset duygusundan uzak durulması gerektiği vurgulanmaktadır.